Melda Yenerim Evren, Mimar Kemal Lisesi 1984

Bir okulu bitirmek
Liseyi bitirmek
Yeni bir yaşama adım atmak
Geri dönüp bakacağım, özleyeceğim, tutkunu olacağım belki o zaman aklıma gelmezdi
Ama evime yakın olmasına rağmen okulumun önünden her geçişimde aklıma üşüşen anılara hiç bir şey engel olamıyor. Her geçişte mi? Evet, her geçişte....
Okul yarım gün...
Ama sanki her anımız orada geçmiş gibi...
Yıllar içinde anıların yanına bir de özlem katıldı
Yıllar sonra bir mail grubumuzun olduğunu duymak, gruba katılmak, eski dostları bulmak, buluşmak... tarifsiz duygular...
Belki de yaşla beraber artan özlem gençlik yıllarına duyulan özlem. Ne olursa olsun ben Mimarkemalli olmaktan, arkadaşlarıma yeniden kavuşmaktan, okulum için birşeyler yapmaktan büyük gurur duyuyorum.
23 yıl önce bir mezun olma ünvanını alarak çıktığım kapıdan yaklaşık 14 yıl sonra okulun öğretmenlerine hizmetiçi eğitim vermek üzere geri girmiştim.
Bir heyecan....
Kimleri göreceğim, beni tanıyacaklar mı? Ben onları tanıyacak mıyım??
Ahmet Manav hemen karşıma çıktı, beni tanımadı. Öğretmenler salonda toplanmıştı. Pek çok yeni öğretmen vardı. O sırada Ümit Kiraz salona girdi. Artık heyecan diz boyu, bacaklarım titriyor.
Anlatmaya başladım. O sıradaki görevimden bahsettim. Konumuz “etkili iletişim” di.
Ertesi güne kadar sabretmeye karar verdim. Ertesi sabah söze ben de bu okulun ve sizlerin öğrencisiyim diyerek başladım. O gün ara sıra anılarımı tazeledim. Bahsetmeden duramıyordum.
Üçüncü gün Ümit Hocam elinde not defteri ile geldi
Beni bulmuştu. Kocaman bir yumruk boğazımda ve kalbimde. Hem ağlamak hem gülümsemek istiyorum...
İşte ben bu okulun çocuğuyum geçmişte, o an ve gelecekte......
Melda Yenerim Evren 1984